به گزارش وبسایت نود، سال 97 از صحنه‌های تلخ و شیرین پر بود که 20 تا از آن‌ها متفاوت‌تر از بقیه بود. مثل شادی گلی که به اسپانیا نزدیم! یا شیرجه‌های بیرانوند به چپ و راست دروازه که پنالتی‌ها را مهار می‌کرد. بیرانوند در این سال مهاجمان حریف را وادار می‌کرد که مقابلش زانو بزنند. اگر باور نمی‌کنید، در این گزارش تصویری همراه ما باشید.

تکرار قهرمانی پرسپولیس، اولین اتفاق مهم سال 97 بود.

برانکو به ایران برگشت که همه جام‌ها را درو کند. دو قهرمانی و یک نایب قهرمانی در لیگ، یک نایب قهرمانی هم در آسیا آمار بی‌نظیر پروفسور در کمتر از چهار فصل حضور در پرسپولیس است.

البته این قهرمانی، چند ترکش هم داشت. آخرین باری بود که مهندس‌ها با پیراهن پرسپولیس روی سکو می‌رفتند و بعد از آن باید نیمکت‌نشین تیم‌های اصفهانی می‌شدند. شاید مسلمان در جریان خداحافظی‌اش بود که روی سکو هم انقدر ناراحت و در فکر بود.

در سال 97 دست استقلال هم از جام کوتاه نماند و یک قاب ماندگار ثبت کرد.

ثبت قاب قهرمانی استقلال بدون این زوج امکان‌پذیر نبود.

البته آبی‌ها خیلی زود مجبور به جابجایی شدند. آن‌ها پاتوسی را خریدند که مثل جپاروف پاس‌گل می‌دهد و بهتر از تیام گل می‌زند.

نمی‌شود از سال 97 حرف زد و از بازگشت فرهاد مجیدی چیزی نگفت.

مهم‌ترین اتفاق فوتبال باشگاهی را هم پرسپولیس رقم زد. راه حضور در فینال آسیا از این فریم می‌گذرد. جایی که جلال حسینی در دقیقه 90 گل صعود به مرحله یک‌چهارم را به الجزیره زد.

بعد از آن هم نوبت به منشا رسید که یکی یکی مدافعان و دروازه‌بان الدحیل را پخش زمین کند.

در نهایت ماجراجویی شاگردان برانکو با پنجره بسته و ساق‌های خسته، نایب قهرمانی آسیا بود. تیمی که اواخر تعداد مصدومانش از بازیکنان سالمش بیشتر شده بود.

در سال 97 دو تورنمنت بزرگ ملی هم برگزار شد. با پایان این دو تورنمنت، کارلوس کی‌روش بعد از 8 سال نیمکت ایران را  ترک کرد و به کلمبیا رفت.

در بازی‌های ملی هم بیرانوند مرد شماره یک هر مسابقه بود؛ حتی اگر در دروازه مقابل، دروازه‌بان منچستر و اسپانیا حضور داشت.

تلخ و شیرین جام جهانی در همین یک قاب است؛ همینقدر شیرین، همینقدر هم کوتاه.

فریم قبل تنها صحنه تلخ بازی ایران و اسپانیا نبود. در این بازی دیِگو کاستا بدون شوت، توانست دروازه ایران را باز کند.

همه‌ لحظات جام جهانی هم برای‌مان تلخ یا شادی‌های کوتاه نبود. گاهی در دقیقه 90 به اندازه 20 سال پیروز نشدن‌مان در جام‌های جهانی به هوا می‌پریدیم. 

بیرانوند غرورمان را سیو می‌کرد. حتی از روی نقطه پنالتی مقابل بهترین بازیکن دنیا.

البته فقط تا آن بغل پای لعنتیِ طارمی.

بیرانوند در این فصل انقدر پنالتی مهار کرد که برای تشخیص مسابقه آن باید به سمت شیرجه او توجه کنیم. این را به راست پرید، پس مهار پنالتی دقیقه اولش مقابل عمان است.

همیشه هم بیرانوند تیتر پنالتی‌های سال 97 نبود. گاهی علیپور با چیپی عچیب، سر می‌برید.

ولی قطعا مرد سالِ 97 کسی نبود جز علیرضا بیرانوند. دروازه‌بانی که مهاجمان حریف را مجبور می‌کرد در طول مسابقه مقابلش زانو بزنند.

برگرفته از سایت 90